Agata: Uzależnienie

Jestem w trakcie drugiej Nowenny Pompejańskiej, jutro zaczynam część dziękczynną. Przebywam obecnie na zamkniętej terapii uzależnień. Od czterech lat próbuję się leczyć z uzależnienia od narkotyków i leków a problemy z substancjami mam jakoś od 15. roku życia. To jest moje chyba piąte podejście do terapii. Było bardzo źle, były próby samobójcze, była totalna beznadzieja. Moja mama odmówiła Nowennę Pompejańską w mojej intencji jakoś rok temu – byłam wdzięczna że to robi dla mnie, i w ogóle, ale żebym sama kiedykolwiek miała ją odmówić, no, to było w ogóle nie do pomyślenia. Pojechałam później daleko, do ojca. Rodzice są dawno po rozwodzie i nie utrzymują ze sobą kontaktu. Będąc u niego, jakoś podczas rozmowy wyszedł temat Różańca i NP – powiedziałam mu że mama ją niedawno odmówiła, na co on wtedy wyciągnął telefon i z wyraźnym wzruszeniem pokazał mi aplikację tejże nowenny i który dzień ma już odmówiony. Nie spodziewałam się tego po nim kompletnie. I to, że rodzice ogólnie tyle lat ze sobą nie żyją ani nie rozmawiają a tu nagle modlą się wręcz równocześnie w ten sam sposób. Cóż, ja nadal świadomie lub nieświadomie miotałam się, nie chciałam czuć, ćpałam długimi ciągami, żyłam w strasznym zniewoleniu. Mieszkając sama za granicą, pewnego dnia, będąc jeszcze w czynnym uzależnieniu, coś się we mnie przełamało gdy raz weszłam do pewnego kościoła (odwiedzałam czasami pewien baptystyczny, zwracając bardziej uwagę na architekturę, aż raz wstąpiłam do innego obok, katolickiego). Usiadłam i zaczęłam płakać i wołać o przebaczenie. Wyłam do Boga w takiej czystej rozpaczy, niemocy, błaganiu, żalu, że jestem zmęczona, totalnie już zdruzgotana, że już brak mi sił. I wtedy, po chwili, poczułam się lepiej. Wyszłam stamtąd smutna, ale wyjątkowo wtedy spokojna. Tak jakby coś mi się złamało w środku. Minął jakiś miesiąc aż wróciłam do kraju a dnia 13 września trafiłam po raz któryś już na detoks. Właśnie tam przychodził ksiądz u którego postanowiłam się wyspowiadać. I wtedy otrzymałam pokutę w postaci odmówienia jednej dziesiątki różańca przez siedem dni. No i wtedy zrozumiałam. Zrozumiałam pewien sen, który miałam krótko przed podjęciem leczenia, chwilę po mojej wizycie przy grobie ojca Wenantego w Kalwarii Pacławskiej. Tam też płakałam, szlochałam cały czas. W sumie od wspomnianego już momentu, wchodząc do każdego kościoła musiałam być zaopatrzona w chusteczki bo zawsze, ale to zawsze ryczałam. Więc śniła mi się ściśnięta pięść trzymająca piękny, zielony różaniec z dużymi kamieniami, jakby szlachetnymi. I nie wiem czemu ale wiedziałam że to był Wenanty, nie miałam żadnej wątpliwości, nie wiedziałam tylko o co mu w tym śnie chodziło. Potem, na detoksie, zrozumiałam że chodziło o moc Różańca i o opiekę Maryi nade mną. A tę pokutę przyjęłam jako swoisty „trening” przed podjęciem się całej Nowenny (nigdy wcześniej od czasów Pierwszej Komunii nie odmawiałam Różańca). No i cóż. Nie było i nie jest łatwo, dużo pracy z mojej strony było i jest niezbędnej do całego procesu zdrowienia, zmiany schematów myślowych, nauczenia się radzenia sobie z przykrymi emocjami… Zaakceptowania siebie, skończenia z autoagresją, z samookaleczeniami… Zostało mi 3 tygodnie terapii. Nie mam stuprocentowej pewności że już tylko będzie dobrze – uzależnienie to choroba nieuleczalna. Mam dużo planów, dużo ambicji. Mam też niesamowite wsparcie u bliskich. A takiego wsparcia jakiego od Boga dostaję, to nie potrafię słowami opisać. Czuję nieskończoną miłość i opiekę, nawet w chwilach ciemności wiem, że są one chwilowe, że mijają. A miłość jest i będzie zawsze.

Zobacz podobne wpisy:

Mariola: Uwolnienie syna Jadwiga: Dziękczynienie za wymodloną łaskę Magdalena: Uzdrowienie z ciężkiej bezsenności Maria: Łaska zdrowia