Szczęść Boże.Mam 45 lat jestem mamą trzech córek.Może zacznę od początku gdy miałam 18 lat moja mama zachorowała na raka .Był niesamowity płacz ,ból ,rozpacz .Moja rozpacz była tym większa iż moje siostry były już usamodzielnione a ja sama z tatą .Pamiętam tą rozpacz i ból.Nie wiem jak to się zaczęło ale pamiętam jak modliłam się Litanią Loretąńską do naszej Mateńki ,modliłam się codziennie ,pamietam jak siedziałam w ostatniej ławce w koścele i tak bardzo prosłam o zdrowie dla mojej ziemskiej mamy .Codzienna modlitwa doprowadziła że jako młoda dziewczyna nauczyłam się jej na pamięć.Potem codzienność nadal odmawiałam wieczorem litanie aż w końcu zatraciłam tą piękną modlitwe. Założyłam rodzinę dzieci ,pogoń za pieniędzmi ,wykształcenie dzieci aby były mądre .Chodziłam do kościoła z rodziną ale było to takie powierzchowne nie takie w sercu.Az w końcu Bóg się upomniał o mnie .Dwa lata temu uciekła z domu córka .I wtedy odnalazłam modlitwe drogę do Boga znów żarliwie się zaczęłam modlic Nowenną Pompeąńską .Na obecną chwilę sprawy sie powolutku prostują jeszcze bardzo długa droga a ja cóż w chwili zwątpienia a miałam ich mnóstwo przypomniałam sobię tą dziewczynę siedzącą w ostatniej ławce w kościele i bardzo błagającą o zdrowie dla swojej mamy .Moja mama żyje miała operację ale bez żadnych chemii okazało się to rak niezłośliwy .Ma obecnie 74 lata i bardzo dobrze się czuje.A ja teraz po 27 latach uświadomiłam sobie że Mateńka wysłuchała tej młodej dziewczyny.Dlatego jak teraz się modlę Nowenną Pompejńską i bardzo bardzo ciężko mi to przypominam sobię tę sytuację z przed lat i głęboko wierzę że i teraz się tak stanie.Dlatego Matuchno przepraszam Cię bardzo że tak długo musiałas czekać i dziękuję z całego serca za zdrowie mojej mamy i obiecuję że teraz nawet z maleńkich znaków będę się cieszyć i pisać tu na forum.Z BOGIEM
