Iza – LIST: Walka o utraconą miłość

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Na wstępie zaznaczę, iż będzie to długie świadectwo, ale bardzo zależy mi na dokładnym opisaniu moich trudności. Jestem osobą bardzo wierzącą i zawsze chciałam znaleźć sobie tego jedynego chłopaka, dla którego wiara stanowiłaby taką samą wartość jak dla mnie. Przez 3 lata podobał mi się pewien chłopak, którego znałam jedynie z widzenia – a to na osiedlu czy też co tydzień w niedzielę na mszy. Zawsze imponowało mi jego zachowanie i postawa. Pomyślałam sobie, właśnie kogoś takiego chciałabym mieć. Zaczęłam odmawiać Nowennę Pompejańską o miłość, a jeśli taka jest wola Pana, to o złączenie moich dróg właśnie z tym chłopakiem. Odmówiłam 3 nowenny w tej intencji. I nic. Po 3 latach, kiedy już sobie odpuściłam stało się coś cudownego – napisał do mnie właśnie ten chłopak. Byłam w lekkim szoku. Bardzo się cieszyłam i wiedziałam, że za tym kryje się działanie Najświętszej Matki. Zaczęliśmy ze sobą pisać w sierpniu. Nie było to od razu coś na zasadzie „kręcenie ze sobą”. Bardziej luźna rozmowa i poznawanie się, ale widać było, że finalnie on chce kiedyś w przyszłości coś więcej. Ja także. To był rok kiedy w październiku zaczynałam studia. Niestety nie dostałam się na wymarzony kierunek i bardzo byłam za to zła, nawet na Boga, był płacz i pretensje. Ostatecznie trafiłam na kierunek, na który w ogóle nie chciałam iść, do miasta, w którym nigdy nie chciałam się znaleźć. Byłam załamana. Ale musiałam się pogodzić w końcu z takim stanem rzeczy. Przyszedł wrzesień, ja nadal miałam kontakt z nowo poznanym chłopakiem. Wiedziałam już, że chcę to kontynuować, z jego strony to też było jednoznaczne. Parę razy nawet się spotkaliśmy. Ale pewnego dnia napisał do mnie pewien kolega – chłopak, z mojej nowej uczelni, z tego samego kierunku, tylko rok wyżej. Był po prostu osobą, która dobrowolnie zobowiązała się, żeby zając się „nami młodszymi”. Założył nam grupę na facebooku, dawał wskazówki co do uczelni, kierunku, chciał nas zintegrować. Napisał do mnie, bo skomentowałam jakiś post na grupie facebookowej odnoszący się do jakiejś sprawy związanej ze studiami. Powiedział, że lepiej jest mu po prostu pisać prywatnie i jeśli mam jakiekolwiek pytania to żebym śmiało się do niego zwracała, on zawsze służy pomocą. Przegadaliśmy wtedy z pół nocy, o studiach i tak naprawdę o wszystkim. Bardzo dobrze nam się dogadywało, dosłownie tak, jakbyśmy się znali od lat. Ale ja nie traktowałam tej rozmowy jako coś zobowiązującego, dla mnie po prostu stał się nowym kolegą i tyle. Zaczął do mnie pisać codziennie, pomyślałam sobie, że może się po prostu mną zainteresował i chce dalej rozwijać tą znajomość, a ja wiedziałam ze nie chce i nie mogę, bo miałam w zanadrzu kogoś innego, więc zaczęłam po prostu delikatnie mówiąc koledze ze studiów rzadziej odpisywać, częściej olewać itp. Itd., żeby po prostu nie robić mu zbędnych nadziei. Ale on dalej pisał, aż w końcu zaproponował mi luźne spotkanie- pójdziemy na piwo, pogadamy, poopowiadam Ci jak się studiuje itp. Itd. Zgodziłam się, ale tylko dlatego, że po prostu go lubiłam, a wiedziałam ze dla mnie będzie to zwykle wyjście z kolega. Przed spotkaniem nawet się nie stresowałam, nie szykowałam za specjalnie ani nic w tym stylu. Po prostu mi nie zależało. Dla mnie to był tylko nowy kolega. Spotkaliśmy się, było bardzo miło, był sympatyczny, wszystko w należytym porządku. Okazało się, że jest to chłopak bardzo wierzący i jak mi później powiedział, chciał ze mną kontynuować znajomość, bo kiedyś zobaczył jak na facebooku polubiłam zdjęcie na którym pewien Pan modlił się różańcem w autobusie i pomyślał sobie wtedy ze zawsze chciał mieć taka osobę, dla której wiara jest także istotna w życiu. Czułam ze on chce się do mnie zbliżyć, a ja wiedziałam ze tego nie chce i nie mogę do tego dopuścić. Niestety, po pierwszym spotkaniu doszło między nami do paru pocałunków. Sama do dzisiaj nie umiem sobie wytłumaczyć, jak to się stało. Miałam wyrzuty sumienia i pretensje do samej siebie. Wróciłam do domu, spojrzałam w lustro i powiedziałam sobie tak: „Nie możesz tak postępować, bo grasz w tym momencie na dwa fronty. I albo wybierzesz jednego, albo żadnego. Nie możesz krzywdzić ludzi”. I tak postanowiłam, że kończe tą „grę” i wybieram jednego z tych dwóch. Bardzo zależało mi na chłopaku wspomnianym na samym początku i to jego właśnie chciałam wybrać, ale kolega ze studiów cały czas do mnie pisał, starał się i pokazywał o wiele więcej uczuć niż ten drugi. I wtedy poczułam, tak jakby coś we mnie tchnęło, że mam wybrać właśnie nowo poznanego kolegę ze studiów. To stało się tak nagle, ale cos jakby mi podpowiadalo ze taki ma być właśnie mój wybor. I tak właśnie zrobiłam. Aby nie krzywdzić drugiego chłopaka i nie robić mu zbędnych nadziei po prostu urwałam z nim kontakt, on też dowiedział się ze jestem z kims innym. I w taki sposób weszłam w związek, z chłopakiem który był po prostu dla mnie cudowny, starał się, troszczył, można powiedzieć – wymarzony. Było idealnie, moje uczucie cały czas rosło, czułam ze to jest ta jedna osoba, z którą chce się zestarzeć, mieć dzieci i być do końca życia. On również dawał mi takie poczucia. A przede wszystkim najpiękniejsze dla mnie było to, że dla nas obojga wiara była na pierwszym miejscu. Niesamowite było tak jak szliśmy razem do kościoła, spowiadalismy się, robiliśmy sobie znak krzyża na czole na pożegnanie itp. Poczułam ze to jest moja miłość zycia i ze nigdy nie chce go stracic. On również nie raz mi to powtarzał, ze choćby nie wiem co nigdy nie chce mnie stracic i nigdy nikomu mnie nie odda, bo zawsze chciał mieć kogoś takiego jak ja. Po 3 miesiącach naszego związku zaczęło się dziac cos dziwnego. Poczułam ze troszeczkę się od siebie oddalamy, minimalnie, ale było to czuc. Bez wahania wzielam różaniec do ręki i zaczelam odmawiać nowennę – „O pokonanie wszelkich problemów i umocnienie naszej relacji”. Od momentu jak zaczęłam odmawiać Nowennę, zaczęło być tylko gorzej, oddalaliśmy się, on zaczął mnie w pewnym sensie olewać i unikać a ja nie wiedziałam co się dzieje. 39 dnia Nowenny powiedział mi, że ma jakaś blokadę, z która bardzo walczy, ale ta blokada nie pozwala mu się przede mna w pełni otworzyć i on nie wie co do mnie czuje. Zamarłam. Walczyłam, powiedziałam spróbuj i tak postanowił. Przez ponad dwa tygodnie było lepiej. Skonczyłam Nowennę i dwa dni później kolejny cios – powiedział mi ze nie może, ze te myśli do niego wracają. Ze codziennie rano budzi się i nie wie czy mnie kocha, ze nie czuje się przez to dobrze, że nie czuje się wolny. Błagałam, walczyłam, mówię spróbujmy, bardzo mi na nim zalezalo. Powiedział ze chce sprobowac ze mną jeszcze raz. Ucieszyłam się bardzo, powiedziałam sobie ze zrobie wszystko aby to uratować. Zaczęłam kolejną nowennę – „O to, aby jego serce umiało mnie pokochać, tak jak na początku, aby umiał się przede mną otworzyć”. I potem było już z dnia na dzień coraz gorzej, olewał mnie, nie chciał się spotykać, wymyślał ze musi się uczyc, ze jest zmeczony itp., praktycznie w ogóle już ze mną nie rozmawiał. Ja się cały czas modliłam, też m.in. do Św. Rity, Św. Judy Tadeusza. I po ponad dwóch tygodniach cios. Zerwał ze mną, powiedział, że to jedyne wyjście, że on nie może się odblokować, że jestem dla niego wspaniałą osobą, ale nie potrafi ze mną być. Świat mi się zawalił. Nie umiałam funkcjonować, nie jadłam, nie spałam, zaniedbywałam uczelnie. Straciłam poczucie jakiegokolwiek sensu. Miałam nawet pretensje do Boga, ze najpierw stawia go na mojej drodze i każe mi go wybrać, a później mi go zabiera. Nie miałam już sił. Nie wiedziałam czy mam kontynuować Nowennę, targały mną bardzo złe myśli, że po co mam się modlić w intencji, która już i tak jest stracona. Zaczęłam czytać świadectwa. Podniosłam się trochę na duchu i postanowiłam, że się nie poddam. Za bardzo mi na nim zależało. Postanowiłam rozpocząć kolejną Nowennę – „O uratowanie naszej relacji i rozbudzenie w jego sercu na nowo miłości do mnie”. Dodatkowo rozpoczęłam 30-dniowe Nabożeństwo do Św. Józefa. Niczego tak nie pragnęłam i nie pragnę jak tego żeby między nami się ułożyło i było jak dawniej. Modliłam się, wierzyłam że Maryja mi pomoże. 7 dnia nowej nowenny i 30 dnia starszej nowenny dowiedziałam się o czymś co zmiotło mnie z nóg. Ma już nową dziewczynę. Chyba nigdy w życiu nie poczułam takiego bólu, tak bardzo walczyłam, tak bardzo chciałam go odzyskać, a wszystko po kolei mi się zawaliło. Nie wiem co mam robić, nie wiem czy mam kontynuować jedną i drugą nowennę, nie mam po prostu sil wypowiadać tych intencji, mając świadomośc, że on znalazł już sobie kogoś innego na moje miejsce. Jestem załamana, mam bardzo złe myśli. Nie wiem co zrobić. Proszę o modlitwę i wsparcie. Nie chcę się poddać, ale wiem, że moja intencja jest już i tak niemożliwa do spełnienia. Co mam robić? Chcę wierzyć Maryi że nie zostawi mnie sama, ale odkąd zaczęłam się modlić spadały na mnie z dnia na dzień coraz gorsze wiadomości. Jestem na skraju załamania.

Zobacz podobne wpisy:

Gabriela – LIST: Naprawa relacji Joanna – LIST: Nadzieja na powrót Magdalena: Powrót ukochanego mężczyzny Weronika: Modlitwa o ratowanie relacji