Paulina: Nie martw się, wszystko będzie dobrze

Chce złożyć świadectwo co prawda NP zaczęłam 9 dni temu. w intencji powrotu do zdrowia mojej córki Zosi, która ma niespełna 3 miesiące. Matka Boża już mnie wysłuchała, a myślę, że do końca będzie mi już pomagać. Zacznę od początku naszą historię. Zosia Faustyna urodziła się w lipcu br., już w szpitalu przy wypisie lekarz zasugerował, że Zosia ma „coś” ze stawem biodrowym, zalecił wizytę u ortopedy, zresztą każdy noworodek musi być przebadany do 6 tygodnia życia. Okazało się, że moja córka ma zwichnięcie stawów biodrowych obustronne i jedyną formą leczenia jest wyciąg w szpitalu przez 6 tygodni, potem repozycja czyli ręczne nastawienie i gips też na 6 tygodni a na koniec aparat na nóżki też 6 tygodni lub dłużej zależy od postępów leczenia. Byłam załamana, ja mam iść do szpitala z 5 tygodniowym dzieckiem na 6 tygodni na wyciąg nogi w górze, co dwa tygodnie rozciągane aż w końcu dojdą do pozycji szpagatu. Nie wyobrażacie sobie co czułam, oczywiście mąż i rodzice bardzo mi pomogli, ale ogólnie byłam wykończona. Wyciąg nie gwarantował sukcesu. Zawsze byłam osobą lękliwą, szczególnie na tle chorób typowa hipochondryczka na samo słowo szpital było mi słabo. Płakałam bardzo, pytałam dlaczego moje dziecko?, dlaczego ja? Nie było wyjścia poszłam do szpitala na 6 tygodni, ja się tam przeprowadziłam razem z dzieckiem. Ksiądz odprawił w intencji Zosi 10 mszy. W szpitalu już pod koniec czas się dłużył odliczałam każdy dzień, tydzień przed planowanym zabiegiem zrobiono USG okazało się, ze stawy są zwichnięte nadal , dodam , że dziewczynka obok tez miała zwichnięty staw tylko lewy i jej USG wykazało, że staw naszedł prawie się sam wstawił. Po tej informacji płakałam cały dzień do tego doszły sine i opuchnięte nogi i w związku z tym Zosia byłą zdjęta z wyciągu na dwa dni a to dodatkowo pogarszało sytuacje, każdy dzień każda godzina na wyciągu była cenna. Nogi na wyciągu były zabandażowane raz w tygodniu była kąpiel i wtedy okazało się, że nóżki sa spuchnięte sine wręcz. Nie spałam całą noc. Następnego dnia poszłam do szpitalnej kaplicy pomodlić się wychodząc zobaczyłam na ławeczce obrazki z modlitwami wśród nich była Koronka do Miłosierdzia Bożego i inne oraz NP, pomyślałam wezmę, a co mi szkodzi zacznę odmawiać już kilka razy słyszałam o tej modlitwie, ale wydawała mi się zbyt długa, myślałam, że nie podołam. Wieczorem odmówiłam NP. Tej nocy w szpitalu dostałam znak od Matki Bożej. Nie był to sen, bo nikogo nie widziałam nikogo nie czułam, ale usłyszałam głos i słowo ”Córeczko” . Obudziłam się pomyślałam, ze śniła mi się moja mama. W tym głosie było coś magicznego ton był spokojny taki inny, nie potrafię tego wytłumaczyć po prostu poczułam przez ten głos nie martw się będzie dobrze niczym się nie przejmuj było to takie miłe, przyjemne, czułam się zaopiekowana. Z samego rana zadzwoniłam do mojej mamy, bo pomyślałam, że może cos jej się stało tak na poważnie to pomyślałam, ze umarła i że to ona przemówiła do mnie w tym śnie. Z moja mamą było wszystko ok., opowiedziałam jej o tym a ona stwierdziła: „ ja nigdy nie mówię do Ciebie „Córeczko” mówię córciu, Paulinko, ale nie „Córeczko” Zaczęłam się nad tym zastanawiać i od razu skojarzyłam, że to na pewno Matka Boska do mnie przemówiła i chciała dać mi znak, że wszystko będzie dobrze. Zostało kilka dni do zabiegu bioder naprawdę uwierzcie mi martwiłam się jak każda matka, ale to nie był lęk ,to nie był strach w środku czułam, ze wszystko będzie dobrze, do tego jeszcze 3 dni przed zabiegiem moją Zosia dostała wysypki na całym brzuchu lekarze mówili, ze to od kosmetyku, ale ja nic nie zmieniałam, wszystko mi się sypało powoli chwilami miałam złe myśli, ze się nie uda, że co będzie dalej, ze nie zakwalifikują Zosi do znieczulenia. Przyszedł dzień zabiegu byłam spokojniejsza niż zwykle, po zabiegu ordynator wyszedł powiedział, ze udało się, ale decydujące było zdjęcie RTG następnego dnia. Zosia nie spała cała noc, płakała nie mogła się ruszyć w gipsie, nogi w pozycji żaby. Po obchodzie miało się okazać bałam się, bo mój mąż był ze mną i mnie nakręcał, ale co tam mówiłam sobie trudno najwyżej będzie miała operacje przeżyje to, taka wola Boża, ale okazało się , ze zdjęcie wyszło dobrze i wychodzimy do domu. Po ponad 6 tygodniach męczarni, udało się, zostały jeszcze kontrole, ale wierze, że Matka Boska mnie nie opuści, nadal modlę się NP. Dostałam wiele łask przed modlitwą pompejańska nawet już wcześniej tylko teraz je dostrzegłam. Jezus i Maryja dali mi siłę, że przetrwać 6 tygodni w szpitalu patrząc na chore dziecko, pomogli mi ją wykarmić karmę piersią i musiałam to robić na wyciągu w pozycji XY, kręgosłup mnie bolał, ręce w nocy drętwiały od kręgów szyjnych, od tego wygięcia, łokcie miałam pozdzierane do krwi, ale dałam rade wykarmiłam ją z 4 kg do prawie 5200 kg . Wytrzymałam w szpitalu, przez 6 tygodni sikałam na stojąco, bo bałam się usiać na sedes w szpitalnym WC, kapałam się w brudnej wodzie tylko taka leciała w kranie, jadłam na kolanie w brudzie gdzie podłoga była myta raz na 2 dni, moja sala byłą ostatnia więc panie salowe myły podłogę w tej brudnej wodzie po wszystkich salach, naprawdę warunki w tym szpitalu było okropne. Teraz jestem drugi dzień w domu Zosia znosi gips nawet dobrze, gorzej śpi co prawda, wysypka prawie znika, zrobiłam jej kącik, przemeblowaliśmy mieszkanie dla niej, do wózka się nie zmieści więc nie ma opcji, że wyjdziemy na dwór. Za dwa tygodnie kontrola i to u ordynatora co tez graniczyło prawie z cudem dostanie się do niego na NFZ, a jednak się udało i to tylko dzięki Matce Bożej módlcie się, ufajcie Matka Boża Was wysłucha.

Zobacz podobne wpisy:

Aga: Nowenna pompejańska – cud i wielka łaska Ewelka: Niebezpieczne guzy Joanna: Uzdrowienie serca Iwona: Udana operacja