Maja: List – Uratowane małżeństwo

Witam.

Chciałam podzielić się świadectwem Nowenny Pompejańskiej, jak Matka Boska uratowała moje małżenstwo. Nowenna Pompejańska jest modlitwą, która ma ogromną moc a wiara w nią czyni cuda. Nowennę Pompejańską odmawiałam trzy razy ale pierwsze dwa razy odmawiałam ją niepoprawnie ale muszę przyznać,że każdą modlitwa jest wysłuchana ale nie wszystko jest wolą Boga. Nieraz odmawiałam nowennę w pośpiechu , chaotycznie, pomyślałam,że nigdy nie zostanie spełniona moja prośba . Miałam chwile zwątpienia, że nic już nie mogę zrobić ale „wiara czyni cuda”. Moja historia jest dla mnie traumą…Ponad dwa lata temu porzucił mnie mąż w naszym związku działo się źle, zauważałam w mężu zmiany ale udawałam ,że ich nie widzę a raczej nie chciałam ich dostrzegać. Był czas kiedy życie zamieniło się w piekło, mąż zarzucał mi różne podłe rzeczy…, miał siłę manipulacji dziećmi i moją rodziną, małżeństwem byliśmy 20 lat i zachowanie owe uważałam za nie podobne do niego, powtarzałam sobie ,że to nie dzieje się naprawdę,że to jakiś zły sen. Ale to nie był sen, zaczął się koszmar. Popadłam w depresję, korzystałam z rozmów psychoprofilaktyka ale z czasem rozmowy nie przynosiły już ulgi. mąż położył pozew rozwodowy ale nie to było tak straszne. Ja nie rozumiejąc zachowań męża potajemnie wynajęłam detektywów, którzy przedstawili mi najgorsze z przypuszczeń….mój mąż zmanipulował moją matkę, rodzeństwo,którzy odwrócili się ode mnie…, I to było dla mnie bardziej bolesne niżeli odejście męża, matka ta , która była mi tak bardzo potrzebna w tych najtrudniejszych chwilach w życiu odwróciła się odemnie, brat, siostra…wiem ,że brzmi to niewiarygodnie ale i ja tego nie rozumiałam , tak bardzo prosiłam ich aby porozmawiali ze mną aby nie wierzyli w to co mówił mąż, błagałam o rozmowę ale nikt nie chciał ze mną rozmawiać. było to tak bolesne, że miewałam myśli samobójcze, że zapragnęłam nie żyć. Mogę z pełną świadomością napisać „że nie trzeba umrzeć aby przejść przez piekło”. Było to już apogeum cierpienia, był to czas , w którym umarłam. Każdy zada sobie pytanie jak to możliwe aby najbliższa rodzina, która nigdy zemną się nie konfliktowała w jednej chwili odwróciła się ode mnie ale uwierzcie nie znamy podłej siły złego…, on nie siedzi bezczynnie on działa a ludzie są na niego podatni. Nie nie odebrałam sobie życia chociaż myśli krążyły różne, mój umysł nie miał sił tego dzwigać, myślałam ,że nic gorszego juz mnie spotkać nie może ale się myliłam , moja matka i rodzeńswo po roku od momentu kiedy mąż mnie porzucił w sądzie zeznawali przeciw mnie , nie potrafili odpowiedzieć dlaczego odwrócili się ode mnie, nic złego nie mogli na mnie zeznać , złe rzeczy o mnie zasłyszeli tylko od męża , pomyślałam że szatan zawładnął moją rodziną i nie myliłam się. Jednak mój organizm nie zdołał znieść tak wielkich cierpień, upadłam na zdrowiu, serce odmawiało posłuszeństwa i tak znalazłam się w szpitalu i tam spotkałam lekarkę, która zapatyła mnie w prost dlaczego depresja umnie, powiedziałam prawdę nie miałam wyjścia i lekarka okazała się być osobą ogromnie wierzącą, podsunęła mi Nowennę Pompejańską, jak pisałam nie potrafiłam się skupić na modlitwie, nie miałam matki , która by wsparła do chwili kiedy miałam sen , w którym przyśniła mi się Matka Boska i to był przełom kiedy zaczęłam się z wiarą i ufnością modlić , powierzając jej swoje sprawy. Szatan jednak utrudniał modlitwę, czynił przeróżne straszne rzeczy ale byłam wytrwała, nie rozstawałam się z różańcem.Po dwóch latach mąż zaczął się odzywać, zaproponował powrót, niepewna ale zgodziłam się bo wciąż go kochałam pomimo tyle bólu . Jestesmy powrotnie razem po dwóch latach przerwy od 4 miesięcy i nie jest łatwo, nie da się zaufać, mam wątpliwości , mam obawy, lęki i myśli czy napewno dobrze postąpiłam ale szczerze ufam Bogu, ufam,że To On sam poprowadzi moje życie.Ufajcie, módlcie się, każda modlitwa jest wysłuchana chociaż nie każda prosba jest wola Boga.On wie co dla nas jest dobre, On chce dla nas najlepiej. Mąż powrócił, stara się, chodzi ze mną do kościoła, modli się chociaż wciąż wemnie wątpliwości. Rodzina milczy ale wierzę ,że i oni kiedyś wyrwą się z objęć złego, modlę się za nich, wybaczyłam bo z wybaczeniem mi lżej żyć.

Zobacz podobne wpisy:

Tomasz: Nowenna (nie)wysłuchana? Beata: Moje umocnienie Emilia: Świadectwo K.: Jeszcze niewysłuchana, ale..