To moje drugie świadectwo, ale tym razem nie czekam już jak z pierwszym, ponieważ „nawiedziła mnie łaska Boża…”. Z początkiem części dziękczynnej zauważyłam pierwsze symptomy uzdrowienia mojego męża z nałogu komputerowego. Jakby stał się cud, a właściwie nie jakby, a naprawdę – tak po prostu – nagle zaczął być zmęczony po pracy na tyle, że wolał się zdrzemnąć niż zasiąść przed monitorem, zaczął czytać książki, zamiast klikać w te swoje gierki, zaczął układać puzzle, zamiast tkwić do północy z nosem przy komputerze. A historia życia męża – jak każda inna historia człowieka zawładniętego nałogiem – powrót z pracy i pierwsza czynność mojego męża to włączenie komputera, potem krótka przerwa na obiadokolację i tak całymi wieczorami, tygodniami i latami. W wolne dni od pracy pierwsza czynność to klik, włącznik komputera – z tym że przy porannej kawie, jedzenie na biurku przy komputerze, brak zainteresowania życiem, dzieckiem, awantury, płacz mój i dziecka, żal, że tata nie ma czasu, nie wychodzi na spacer (no bo jak oderwać się od gry online?). Zresztą, z tego co mówił, tylko się czepiałam, wymyślałam, zrzędziłam i gderałam. Według mojego męża wynajdowałam mu jakieś dziwne zadania (poodkurzać czy obrać ziemniaki, no ale jak miał znaleźć na to czas?).
Moją kolejną nowennę poświęciłam właśnie tej intencji – poprosiłam o uwolnienie męża od nałogu gier komputerowych i komputera. Czuję interwencję Matki Bożej, bo sam na pewno nie zrezygnowałby ze swojej przyjemności. Nie powiem, że zdecydowanie poprawił się udział męża w życiu rodzinnym, ale… już przynajmniej nie marnuje życia przed monitorem. Mam nadzieję, że Matka Boża pomoże, by mąż bardziej zaangażował się w życie rodzinne – wierzę silnie w jej litość nad moim cierpieniem.
Ufam, modlę się i utwierdzam w wierze i sile modlitwy różańcowej – jestem pewna, że nowenna pompejańska na pewno będzie mi towarzyszyła do końca życia, ile mi sił starczy.
