Joanna: Bóg wykorzysta każde zło, żeby nas nawrócić

Zanim wpuściłam w swoje życie Boga oraz Świętą Rodzinę przeżyłam dużo bólu,

doświadczyłam dużo cierpienia, popełniłam mnóstwo grzechów, ale Najświętsza Maryja

Panna uzdrawia.

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Jestem jedynaczką. Jestem jedyną wnuczką. A zawsze byłam tak bardzo samotna.

Dorastałam w rodzinie, w której nigdy nie było dialogu. Wychowywałam się w rodzinie,

gdzie zawsze był krzyk, bicie, gdzie zawsze byłam tępakiem, gdzie nigdy nie byłam

akceptowana taką jaką jestem. Nie miałam rodziców do których mogłabym przyjść

z problemem. Zawsze musiałam być samodzielna oraz odpowiedzialna. Czułam się rodzicem

swoich rodziców. Czułam, że jestem starsza od swoich rodziców. Czułam się niesamowicie

samotna. Aż w wieku 24 lat uświadomiłam sobie, że Bóg zawsze był przy mnie, że zawsze

do mnie mówił, a ja Go nie słyszałam. Ja myślałam, że On jest na mnie niesamowicie

obrażony, że On mnie nienawidzi. Jestem Mu wdzięczna za wszystko, czego doświadczyłam.

Gdyby nie moje doświadczenia, nie byłabym taką jaką jestem teraz. Wiem, że Bóg przeżywał

każdy mój ból razem ze mną, trzymał mnie za rękę, płakał każdej tamtej nocy razem ze mną –

kiedy nie chciałam żyć, kiedy nienawidziłam samą siebie.

Pod pretekstem, że będę zdobywać lepsze wykształcenie poza miastem rodzinnym,

wyjechałam, a właściwie uciekłam, z domu rodzinnego w wieku 16 lat z nastawieniem, że już

nigdy tam nie wrócę. Miałam na celu udowodnić wszystkim ile to ja mogę sama osiągnąć.

Chciałam pokazać Mamie, iż mimo tego, że idę swoją drogą, a nie ścieżką, którą ona dla mnie

wybrała, osiągnę sukces. Miałam milion pomysłów na własne szczęście: może nauczę się

języków obcych – będę tłumaczem, a może jednak zostanę kosmetyczką i będę prowadziła

własny gabinet, a może pójdę studiować prawo. Nie przyjeżdżałam do domu rodzinnego

ani na Święta, ani na rodzinne uroczystości. Potrafiłam wprost mówić rodzicom: „Nie chcę

przyjeżdżać”, „Nie mam ochoty do was dzwonić”. Aż w końcu uświadomiłam sobie, że oni

po prostu nie potrafili okazywać mi swojej miłości – nikt ich tego nie nauczył, w ich domach

rodzinnych nie było prawdziwej więzi z Bogiem.

Brakowało mi pieniędzy. Mając 18 lat poleciałam do Ameryki. No dobrze – jest praca,

są pieniądze, odkładam na studia i mieszkanie, żeby jednak wrócić do Polski. Ale szczęścia

nie czuję. Przecież ja się nie zmieniam! Gdziekolwiek polecę zabieram siebie taką jaką

jestem. Trzeba pracować nad sobą, trzeba się rozwijać! Wszystko mogę sama! Nikogo

nie potrzebuję! Dam radę!

Wracam do Polski! Świetnie! W końcu jestem w domu, w swoim własnym domu,

bo wynajmuję sama mieszkanie. Idę na wymarzone studia. Ale nadal szczęścia nie ma.

To może będę szczęśliwa jak zacznę drugi kierunek? Może będę w końcu szczęśliwa jak

kupię swoje mieszkanie? A może będę szczęśliwa jak otworzę własny gabinet? Ale nic

bardziej mylnego… Mam 19 lat, studiuję, pracuję, uśmiecham się do ludzi, pokazuję jakim

to ja jestem twardzielem, mówię: „Daję radę!”, a w nocy jestem prawdziwa – boję się być

sama w mieszkaniu, mam różnego rodzaju lęki, wydaje mi się, że atakują mnie jakieś

demony, wchodzę w związki z Mężczyznami, które są oparte tylko na seksie, nie ma uczuć,

jest tylko pocieszenie się. Po woli kończą się pieniądze, które przywiozłam ze Stanów.

Za chwilę nie będę miała czym płacić za wynajem mieszkania. Żalę się o 10 lat starszej

koleżance w pracy, że trochę kiepsko z kasą, nie wiem co robić, a ona zaczyna mi opowiadać

o sponsoringu, że ona spotyka się z facetami na godzinkę lub na noc – a praca na pół etatu

to tylko przykrywka. Że na takich i takich stronach warto się ogłaszać, że tak i tak warto

z klientami się umawiać, że ona tak zarabia od lat, że Polki tak robią i w Anglii, i w Holandii,

że to jest fajne. Chwali się jakie ma auto, jakie ma piętrowe mieszkanie, na jakie wakacje

ją stać. Proponuje mi żebym zaczęła przyjmować klientów razem z nią na tym samym

mieszkaniu – ona w jednym pokoju, ja w drugim. Ona mówi, że to sama przyjemność

i że będzie pięknie. No to wchodzę w prostytucję. Po dwóch miesiącach zachodzę w ciążę…

Co robić? Przecież ja nie wiem kto jest ojcem tego dziecka. Przecież ja tego dziecka

nie pokocham. Szybka decyzja. Trzeba przygotować 1000 zł, kupić przez ogłoszenie

w gazecie tabletki „przywracające miesiączkę” i po sprawie. Zabiłam własne dziecko. I dalej

kilka lat prostytucji. Marzymy z koleżanką, że skończymy studia, że ona otworzy gabinet

dietetyczny, a ja marzę, że kupię sobie mieszkanie, że będę miała swój gabinet kosmetyczny.

Bliskim i znajomym się kłamie, że mam dobrą pracę, przecież perfekcyjnie znam angielski,

a teraz to się liczy, przecież ja zdobywam wyższe wykształcenie, jestem taka zaradna, oj taka

dzielna… A tak naprawdę, no dramat… Oczywiście gdzieś po drodze pojawił się

i samogwałt, i pornografia – wydawało się to wszystko świetną zabawą.

W końcu kończę studia, poznaję mężczyznę – mój klient, prosi o numer prywatny,

chce się ze mną umówić, chce mnie z tego bagna wyciągnąć. O! To dopiero teraz będę

szczęśliwa! Z jednego rodzaju prostytucji wchodzę w drugi – relacje ojciec – córka. Ja lat 22,

a on 30 lat starszy. Ale co to przeszkadza, przecież świetnie czujemy się razem. Zrobił dla

mnie niesamowite rzeczy. Pomógł mi wyjść z tego brudu. Pokazał mi, że może być inaczej.

Pomógł znaleźć dobrą pracę. Pomógł załatwić kredyt na mieszkanie. I znikł…. No i znowu

sama… Boże no czemu akurat ja tego wszystkiego musiałam doświadczyć?

Zaczyna się kolejny etap w moim życiu. Dobrze, studia skończone, mieszkanie się

spłaca, jest praca – wszyscy dookoła mówią jaka to ja jestem wspaniała. A ja po nocach

płaczę, bo zabiłam swoje dziecko, bo tyle grzechów popełniłam, bo Bóg mnie opuścił

i pozwolił na te wszystkie cierpienia. Ale jest szansa! Pojawiają się w moim życiu różne

praktyki duchowe, i nawet jakieś praktyki starosłowiańskie, ale tego niby było mało, idę dalej,

szkolę się, zostaję mistrzyni Reiki. O! To może teraz poczuję to szczęście! Ale znowu nic,

znowu od czasu do czasu mam napady lęku, śpię w nocy lub nie śpię, nic mi się nie chcę,

nie chcę żyć, nienawidzę rodziców – przecież wszystkie problemy wychodzą z dzieciństwa.

Nikogo nie mogę pokochać. Chowam się od ludzi. Pracuję w domu przed komputerem.

Świetnie! Nie muszę nigdzie chodzić, nie muszę spotykać się z ludźmi – nikt mnie więcej

nie zrani, sama sobie wmawiam: „Przecież lubisz samotność”, „Sama ze sobą świetnie się

czujesz”, „Niema relacji Ja-Ty – wszyscy jesteśmy jednością” – a to są tylko wymówki,

człowiek jest stworzony do tego, żeby być w parze. No to staram się wchodzić w jakieś

relacje damsko – męskie, ale nic z tego, za bardzo chcę konkurować z Mężczyzną, za bardzo

chcę im wszystkim udowodnić, że świetnie sobie sama radzę, no to uciekają. Ale zaczynam

w końcu sobie uświadamiać, że już nie jestem małą dziewczynką, że muszę wziąć na siebie

odpowiedzialność za swoje życie, że to ja coś robię nie tak.

Stosowałam różne techniki z buddyzmu, z Tybetu, żeby jakoś się oczyścić, żeby

znaleźć spokój wewnętrzny. Uprawiałam sport i ogarniała mnie niesamowita złość.

Nie wiedziałam, co z tym robić. To uprawiałam boks, żeby pozbyć się agresji, to stosowałam

różne techniki medytacji, żeby się wyciszyć. Zaczęłam sobie uświadamiać, że muszę

poprawić relacje z rodzicami. Ale jak? Nie da się więcej żyć z tą agresją, obrazą oraz

wycofaniem. Mieszkałam z chłopakiem, a rodzice nic o nim nawet nie wiedzieli. Tak bardzo

chciałam ukryć przed nimi moje życie, że nawet nie zapraszałam ich do siebie, nie było ich

od lat w moim życiu! Nie miałam relacji z ojcem to nie miałam też relacji z Bogiem.

Nie miałam relacji z mamą to nie miałam też więzi z Maryją Panną. Nie ufałam rodzicom!

Wydawało mi się, że jak tylko o czymś opowiadam mamie, to od razu zaczyna mi się

to sypać! Więc moi Rodzice byli dla mnie największym wrogiem.

Jak kiedyś zobaczyłam u swojej kosmetyczki obraz Jezusa, który ona przywiozła

z Jerozolimy to powiedziałam, że On patrzy na mnie ze złością, że dla mnie w ogóle nie jest

ten obraz piękny… Po sześciu latach, po Nowennie Pompejańskiej, po Pielgrzymce

do Częstochowy, po odmawianiu Tajemnic Szczęścia, po dołączeniu do Ruchu Czystych Serc

– powiedziałam, że Jezus na tamtym obrazie jest piękny, że patrzy na mnie z miłością,

że On jest niesamowicie czuły oraz wrażliwy, że cała Rodzina Święta uwielbia z nami

rozmawiać i nas słuchać, ale tylko wtedy kiedy otwieramy swoje serca.

Miałam 24 lata, kiedy moja Mama i Tata po raz pierwszy poszli ze mną do Kościoła.

W tym samym roku Mama poszła ze mną do Częstochowy. To był rok w którym Najświętsza

Maryja Panna zaczęła uzdrawiać moje rany. To był moment, kiedy Jej na to pozwoliłam.

Kiedy powiedziałam TAK na Jej obecność w moim życiu, kiedy powiedziałam TAK dla

codziennej modlitwy, TAK dla życia w czystości. Padłam przed Chrystusem i tak bardzo

Go przepraszam – tyle lat byłam tak daleko od Niego.

Bóg nas wyprzedza! Zmiany w moim życiu zaczęły się 4 miesiące przed tym jak

w ogóle nauczyłam się modlić, zanim nauczyłam się trzymać w ręku Różaniec! Najpierw

gdzieś mnie oświeciło, że nie mogę mieszkać z chłopakiem przed ślubem, że musimy zerwać.

Stało się to w lutym. Później, w kwietniu, zaprosiłam do siebie Rodziców na Wielkanoc,

pierwszy raz byli w moim mieszkaniu, pierwszy raz przyjechali z noclegiem, pierwszy raz

poznali moich przyjaciół, pierwszy raz poszliśmy razem do Kościoła! W lipcu powiedziałam

koleżance, że chcę wyruszyć w pielgrzymkę na Jasną Górę, ale nie wiem jak do tego się

zabrać, nie wiem gdzie się zgłosić, a ona między innymi zaczęła opowiadać o Nowennie

Pompejańskiej. Był lipiec. I tu wszystko się zaczęło… Nawróciłam się!

W trakcie odmawiania Nowenny zaczęłam oczyszczać swoje mieszkanie, sama

kropiłam święconą wodą i dużo się modliłam, dużo też płakałam, a wręcz ryczałam, pisałam

listy do Boga: dziękowałam, przepraszałam, prosiłam, żeby mnie poprowadził. Wyrzuciłam

z mieszkania wszelkie talizmany na szczęście, talizmany na pieniądze, talizman oko proroka,

talizman ręka Fatimy, figurki małego Buddy, jakieś bransoletki z tybetańskimi mantrami,

przecinałam nożyczkami i paliłam certyfikaty, które potwierdzały, że jestem mistrzyni Reiki,

które potwierdzały różne stopnie inicjacji. Wyrzucałam też alkohol, tabletki antykoncepcyjne,

prezerwatywy. Wyrzuciłam również książki o energii – a na ich miejscu pojawiła się Biblia,  Katechizm Kościoła Katolickiego i inne tytuły chrześcijańskie

Prosiłam Boga, że jeśli to nie jest od Niego, to niech mi zabierze ten „dar” widzenia

energii, bo ja już nie chcę z tym pracować. Że w końcu Mu ufam, wiem, że mnie dobrze

poprowadzi. W modlitwie „Ojcze nasz” robiłam nacisk na słowa „Niech będzie wola Twoja”,

mówiłam „Tak, Ojcze, ufam Ci, niech będzie wola Twoja, możesz mi teraz nawet całe życie

rozwalić, a ja na to się zgadzam, bo wiem, że będzie tak, jak najlepiej dla mnie.”

W sierpniu była pielgrzymka, a po powrocie dostałam ofertę pracy w szkole –

rozmawiam z młodzieżą o czystości przedmałżeńskiej, o relacjach w Rodzinie, o relacjach

z przyjaciółmi, o tym jaką moc mają słowa i dopiero teraz mogę powiedzieć, że Maryja

wzięła te wszystkie moje przykre doświadczenia i zmiażdżyła jak winogrona w tłoczni, żeby

z tych wszystkich przejść zrobić dobre wino. Nie mogło być inaczej. Tak bardzo jestem Jej

wdzięczna za moje nawrócenie i uzdrowienie! Wróciłam do swojego prawdziwego Ja,

wróciłam do domu. Czy mogłabym być dobrym nauczycielem, dobrą żoną, matką i dobrym

sercem Rodziny gdyby nie te wszystkie doświadczenia? Chyba nie. Bóg wykorzysta każde

zło, żeby nas nawrócić!

Zobacz podobne wpisy:

Michał: Wybrałem życie z Jezusem Agnieszka: W intencji nawrócenia ze złej drogi Anonim: Nawrócenie ateistów K.: Nowenna Pompejańska i moja historia nawrócenia