Anna: Cuda Matki Bożej

O nowennie czytałam już kilka lat temu, ale dopiero dwa lata temu beznadziejna sytuacja i świadomość, że po ludzku nie ma rozwiązania doprowadziła mnie do jej odmawiania. Modliłam się o uratowanie małżeństwa, długo trwającego w kryzysie i zagrożonego rozpadem. Wiele by można opowiadać.

W skrócie: prawdziwa miłość jeszcze ze szkoły, po pięciu latach ślub, kilkanaście wspólnych lat, wspaniale, mądre dzieci, dobra praca, fajni rodzice, wspólni znajomi, a między nami z dnia na dzień było gorzej. Obowiązki, ilość pracy, rutyna, zmęczenie, brak czasu dla siebie, pewnie trochę egoizm i błędy po obu stronach sprawiły, że nie łączyło nas nic prócz dzieci, finansów, wyrzutów wynikających ze zmęczenia i tego, co do załatwienia. Mąż uciekł we własny świat przyjaciół z pracy i swoich zainteresowań, wszystko we mnie zaczęło go drażnić, a słów, które od niego słyszałam wolałabym nie pamiętać. Jesienią, trzy i pół roku temu, po kolejnej kłótni, o rzecz niewielkiej wagi stwierdził, że nie widzi szans, abym ja się zmieniła i nie ma szans, byśmy byli dalej razem. Powiedział, że rozważa wyprowadzkę i wtedy będzie tylko przyjeżdżał do dzieci, że trzeba pomyśleć o kwestiach finansowych. Wyniósł się z sypialni do innego pokoju, traktował mnie jak powietrze, rzucając tylko polecenia co mam zrobić, wychodził nie mówiąc gdzie idzie, ani kiedy wróci. Jedyną pozytywną rzeczą, było to, że nadal poświęcał czas dzieciom, dla których zawsze był bardzo dobrym tatą. Jednocześnie zupełnie przestał chodzić do kościoła. Byłam w bardzo kiepskim stanie. Zawsze kochałam męża, jest miłością mojego życia i wydawało mi się, że to normalne, iż są przejściowe gorsze momenty, ale w małżeństwie jest się na dobre i na złe i zawsze można się porozumieć. Teraz właściwie zostałam w tym związku sama, bo mąż tylko mieszkał z nami i zajmował się dziećmi wtedy, gdy nie kolidowało to z jego wyjściami, wyjazdami i uprawianymi sportami. W stosunku do mnie odnosił się złośliwie, a nierzadko nawet wrogo, również przy dzieciach. Szukałam pomocy u terapeuty rodzinnego, sama, bo wg męża nie było czego ratować. Mąż zdecydował, że na razie nie będzie się wyprowadzać, ze względu na koszty, ale trzeba pomyśleć o sprzedaży domu. Na wcześniej zaplanowane wakacje pojechaliśmy razem i było w miarę spokojnie, ale po powrocie drobny pretekst wystarczył, żeby stwierdził, że ja się nigdy nie zmienię. Nie chcę się usprawiedliwiać, ale zawsze pracowałam na pełnym etacie, dojeżdżając dość daleko i biorąc udział w utrzymaniu, a większość obowiązków domowych spoczywało na mnie. Nie ograniczałam zainteresowań męża, w niektórych starałam się uczestniczyć, choć przyznam, ze nie zawsze starczało mi sił i entuzjazmu. Z upływem czasu stawałam się wycofana, nie miałam dawnych sił i energii. W poczuciu zupełnej beznadziei zwróciłam się do Matki Najświętszej z prośbą o ratunek. Dzięki Nowennie byłam w stanie funkcjonować, zajmować się dziećmi, pracą, domem. Dopiero modląc się zobaczyłam jak płytka i niedoskonała była moja wiara. Mimo, że moja modlitwa często nie była taka, jak być powinna – modliłam się w samochodzie, wykonując obowiązki domowe, czasem niemal zasypiając, ale Pani Pompejańska wzięła mnie pod Swoją opiekę. Dała mi pokój serca, potrzebę regularnej spowiedzi świętej i przyjmowania Eucharystii (ze starszym synem odprawiłam dziewięć pierwszych piątków), inaczej przeżywałam msze święte, wiele mi dały kazania ojca Augustyna Pelanowskiego i ojca Witko. W małżeństwie bywało różnie, raczej źle, lub beznadziejnie. Nowennę w intencji naszego małżeństwa odmówiła także teściowa, za co bardzo jestem wdzięczna. Na różańcu o opiekę Matki Bożej modlili się też obaj synowie. Oprócz Nowenny Pompejeńskiej modliłam się także do św. Józefa, św. Rity i św. Jana Pawła, odmawiałam egzorcyzm małżeński. Był moment, kiedy było tak beznadziejnie, że pomyślałam, że chyba nie dam już rady i mimo, że łączy nas sakrament lepiej będzie, jeśli zamieszkamy oddzielnie, a dzieci nie będą patrzeć na wszystko. Było to w grudniu. Wzięłam dzień urlopu i w Godzinę Łaski pojechałam do najbliższego Sanktuarium Maryjnego, by błagać Maryję o pomoc. Całą godzinę przemodliłam na różańcu płacząc z bezsilności i zawierzając naszą rodzinę i małżeństwo Matce, oddałam Jej decyzję. Doszłam do tego, że dla dobra dzieci i własnego muszę być silna i dać radę, nawet jeśli nie mamy być razem. Zmiana nie była nagła, ale najpierw, mimo obaw, spokojnie, bez nerwów i awantur spędziliśmy Święta, potem powoli, dzień po dniu mąż zaczął być znów moim mężem – cały proces był powolny, na pewno miał też mnie nauczyć cierpliwości, zawierzenia Woli Bożej, nie szukania swego. Oczywiście bywały i bywają trudniejsze momenty, ale potrafimy je przetrwać. Razem cieszymy się dziećmi, wspieramy w trudniejszych momentach, staramy się, choćby raz w roku na trochę wyjechać we dwoje. Mimo trudności czuję, że mąż mnie znów kocha i się o mnie troszczy. Przestałam być jego zakładnikiem, znowu jestem żoną. To co się stało uważam za cud. To naprawdę była już równia pochyła i tylko dzięki łasce Matki Bożej nasze małżeństwo przetrwało. Nowenna nie została wysłuchana od razu. Pewnie oboje musieliśmy się czegoś nauczyć i zmienić. Gdyby nie ten kryzys moja wiara nie byłaby taka jak teraz. Naprawdę wierzę w moc modlitwy i Nowenny Pompejańskiej. Zdarzały mi się nowenny, których nie ukończyłam. Teraz modlę się kolejną, bo kiedy się modlę, mimo trudniejszych momentów, czuję opiekę Maryi. Wiem, że kiedy sama nie będę miała rozwiązania mogę moje sprawy zawierzyć Matce, a jeśli będzie to zgodne z wolą Bożą, rozwiązanie będzie najlepsze z możliwych. Polecałam Nowennę osobom w moim otoczeniu i byłam świadkiem dwóch ewidentnych cudów – uzdrowienia z guza mózgu koleżanki i zdania bardzo ważnego egzaminu przez osobę, która była przekonana, że nie zdała. Razem z dwoma koleżankami modliłyśmy się też Nowenną w intencji naszej pracy (podzieliłyśmy się – każda z nas odmawiała przez 54 dni inne tajemnice). Prosiłyśmy, aby zachodzące zmiany były dla nas dobre. Niedługo minie rok, od kiedy zaczęłyśmy tę Nowennę i jest to jeden z lepszych okresów dla pracowników w historii firmy. Matka Boża jest po prostu niesamowita. Kiedy jest trudniej, wiem, że nie powinnam narzekać, tylko się modlić. Są trudności i krzyże, które nie znikną od razu, bo służą naszemu zbawieniu i nas rozwijają w wierze, ale zawsze możemy prosić Boga o pomoc za pośrednictwem Matki. Bardzo bym chciała nauczyć tej ufności moje dzieci i męża, by nasza cała rodzina była silna Bogiem, bo to najlepsza ochrona.

Dziękuję Ci Maryjo i przepraszam, że tak długo zwlekałam z napisaniem tego świadectwa. Niech da ono nadzieję wszystkim małżonkom w kryzysie, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Trochę bałam się, że jak napiszę, że jest dobrze, to coś się popsuje. Jednak Jezus powiedział, iż mamy się nie lękać, tylko wierzyć! Dziękuję Wam wszystkim, którzy zamieszczacie swoje świadectwa – dodawały mi nadziei, kiedy jej najbardziej potrzebowałam. Dziękuję osobom prowadzącym tę stronę – to prawdziwa misja przybliżająca wiele dusz do Boga.

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

Niech wszystkim czytającym Bóg błogosławi i ma miłosierdzie dla tych najbardziej potrzebujących za pośrednictwem Niepokalanej!