Ewelina: Otrzymane łaski i walka o spokój duszy

Szczęść Boże kochani, długo zabierałam się, aby napisać to świadectwo, ale w końcu postanowiłam że muszę to zrobić. Pierwszy raz o nowennie dowiedziałam się rok temu na portalu społecznościowym Facebook. Czytałam z zaciekawieniem świadectwa, ale jakoś nie wierzyłam aby mi się udało. Jestem leniwą osobą, uznałam że raczej nie dam rady. Pierwszy raz postanowiłam spróbować w tamtym roku w kwietniu. Byłam wtedy w ciąży. Pomyślałam że to dobry moment, aby pomodlić się o szczęśliwy poród. Bardzo bałam się momentu rozwiązania. Prosiłam Matkę Bożą, aby dobrze wszystko się zakończyło. Ku mojemu zdziwieniu wytrwałam do końca, a odmawiałam 4 części różańca. Wcześniej nie potrafiłam się zebrać na jedno „Ojcze Nasz…”.

Nowennę zakończyłam dwa tygodnie przed porodem. Dzięki Matce Bożej czułam spokój, nie czułam strachu przed porodem. W dniu rozwiązania cały ten proces przebiegł bardzo łagodnie. O godzinie 23 zaczęły się mocne bóle, a synka urodziłam o 3.20. Nie przypuszczałam, że tak krótko to będzie trwało, zwłaszcza że często jest tak, że poród trwa znacznie dłużej. Był przy mnie mąż, który mocno mnie wspierał i trafiłam na znakomitą ekipę lekarską. Byłam szczęśliwa, urodziłam pięknego, zdrowego syna, za którego jestem wdzięczna Bogu. Matka Boża nie tylko wysłuchała mojej prośby. Zaczęłam zauważać wiele innych zmian wokół siebie. Mój mąż nie jest zbyt wierzący, nigdy nie chciał iść ze mną do kościoła. Dzięki nowennie kilka razy sam zaproponował, że pójdzie ze mną. Drugą nowennę rozpoczęłam we wrześniu. Wtedy już odmawiałam 3 części, bo na więcej ciężko mi było się zebrać ze względu na syna. Odmawiałam często dopiero w nocy, gdy syn już spał lub gdy w ciągu dnia zasypiał. Również wykorzystywałam czas będąc z nim na spacerze. W drugiej nowennie prosiłam Matkę Najświętszą o uzdrowienie mnie z bolesnej dolegliwości, która ujawniła się po porodzie. To był koszmar, było to dla mnie na tyle wstydliwe, że nawet było mi ciężko sformułować intencję. Ale uznałam, że dlaczego mam się wstydzić Matki Bożej i spróbowałam. W między czasie wybrałam się do lekarza, który zapisał mi leki. Wcześniej leczyłam się na własną rękę i nic nie pomagało. Ów lekarz powiedział, że jeżeli leki nie pomogą, będę musiała zgłosić się na operację, ale że z racji tego że karmię piersią, to będzie to możliwe dopiero po zakończeniu karmienia. Bałam się nie samej operacji, ale tego że odbiorę dziecku coś cennego. Nie chciałam tego, nadal z ufnością modliłam się nowenną. Wierzyłam Matce Bożej, że mi pomoże. Nie chciałam rezygnować z karmienia, wierzyłam że Matka Boża zrozumie mnie jak nikt inny, bo sama jest Matką. Podczas nowenny choroba raz ustępowała, raz wracała ale nie traciłam wiary. Z uporem wytrwałam do końca. Po zakończeniu nowenny od razu moje dolegliwości nie zniknęły. Ale zaufałam Matce Bożej. Oddałam się woli Bożej. Cierpliwie czekałam i się doczekałam. Miesiąc po zakończeniu nowenny dolegliwości zniknęły całkowicie. Jestem szczęśliwa, że ból ustąpił i mogę w pełni cieszyć się macierzyństwem. Nowenna pompejańska niesie ze sobą wiele wspaniałych łask. Wiele osób w świadectwach pisze o swoich nawróceniach. Niestety o moją duszę wciąż trwa walka. Moja wiara zawsze była chwiejna. Były okresy, gdy się modliłam i chodziłam do kościoła. Potem moje grzechy brały nade mną górę i znów moja wiara się załamywała. Tak jest teraz. Po zakończeniu drugiej nowenny znów przestałam uczęszczać na Mszę św., modlić się. Nie dlatego że uznałam, że jak Matka Boża mnie wysłuchała to mogę dalej grzeszyć. Ja zawsze taka byłam. Moi rodzice często mnie i moje rodzeństwo zmuszali do chodzenia do kościoła, gdy sami zostawali w domu. Czułam brak Boga, ale nie miałam wystarczająco sił aby się do niego zbliżyć. Długo by było pisać o historii mojego życia. Zostawię to na kolejne świadectwo bo zakończeniu obecnej, trzeciej nowenny. A w tej chwili modlę się o uzdrowienie mojej duszy. Pragnę zbliżyć się do Boga, ale wiem że sama nie dam rady, bo wciąż zatruwają moje serce grzechy z przeszłośći i moje obecne wady. To jest najtrudniejsza z moich dotychczasowych nowenn. Już w grudniu się jej podjęłam ale poległam. Teraz też mi jest ciężko. Zaczęłam w Środę Popielcową, gdy dowiedziałam się o akcji z nowenną przez Wielki Post. Pomyślałam, że Matka Boża daje mi znać że to jest właściwy moment, aby się oczyścić i zacząć nowe życie. Póki co trwam, ale już czuję wielki ciężar. Kłócę się z mężem dość poważnie. Na tyle poważnie, że myślę często o rozstaniu. Próbuje on izolować się od mojej rodziny, moi bracia i rodzice już go nie znoszą. Czuję się z tym źle, często nachodzą mnie myśli, że to był błąd że za niego wyszłam. Bo jest coraz gorzej. Czuję też że te moje wady bardziej się uwidaczniają. Jestem kłótliwa, wulgarna, zazdrosna. Wszystko jakby wychodziło ze mnie ze zdwojoną siłą. Nachodzą mnie myśli, że po co mi ta nowenna, skoro jestem taka zła. Coś mi mówi w środku, że nie zasługuję na szczęście, że mam takie życie na jakie zasłużyłam, że Bóg mnie nie wysłucha. Mam nadzieję, że przetrwam, bo są dni że już mnie to wszystko przerasta. Myślę, że na tym zakończę. Napiszę znów, gdy zakończę walkę o uratowanie mojej duszy od złego. A tymczasem proszę was o modlitwę za mnie, abym mogła zacząć nowe życie blisko Boga, a nie jak do tej pory zdala od Niego. Bóg zapłać.