Karolina: Długa i kręta droga

Długo zbierałam się z napisanie tego świadectwa, ponieważ moja historia tak naprawdę wciąż trwa, ale czuję rosnącą potrzebę, aby podzielić się tym fragmentem mojej drogi, który już przeszłam, i mam nadzieję, że moje słowa umocnią i pokrzepią tych, którym zdaje się, że ich sytuacja jest bez wyjścia, lub że ich modlitwy nie zostały wysłuchane. A więc do rzeczy.

9 kwietnia zeszłego roku rozeszłam się z chłopakiem po czterech latach trwania w związku niesakramentalnym. I owszem – jestem osobą wierzącą, zawsze byłam, ale w skutek pewnych wydarzeń, o których nie warto tu pisać ze szczegółami zeszłam z drogi czystości i moralności. Trwałam przez cztery lata w czymś, czego absolutnie nie chciałam, czasem jednak życie układa się tak, że nie mamy wyboru, albo jak w moim wypadku jest – żyć w grzechu ciężkim, albo popełnić samobójstwo.

Pierwszą myślą, jaka przyszła mi do głowy po rozstaniu z chłopakiem było „Dobry Boże, W KOŃCU mogę iść do spowiedzi, w końcu znowu będę mogła żyć sakramentalnie”. Moja radość nie znała granic. Przez tydzień usiłowałam zrobić jakiś rachunek sumienia, ale miałam jakąś wewnętrzną blokadę – po tygodniu poszłam do konfesjonału ze wszystkim tym, co byłam w stanie sobie przypomnieć i czego byłam świadoma. Niedługo po tej spowiedzi poszłam jeszcze raz – i po następnej, nie wiem co się ze mą stało, ale doznałam jakiejś wewnętrznej blokady. Przez następne osiem miesięcy nie przystąpiłam ani do spowiedzi ani do Komunii… Ale nie uprzedzajmy faktów.

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

Od wielu lat miałam wielki problem z grzechami przeciwko czystości, i nie wiedziałam już co robić. Nie umiałam ani nie chciałam modlić się różańcem – bo od dziecka miałam kompletną blokadę wewnętrzną w stronę Matki Bożej. Ale coś mi mówiło, że tylko modlitwa może mi pomóc (przez szereg lat modliłam się własnymi słowami, bardzo po łebkach).

Wiedziona jakimś impulsem (a wierzę, że to było Boże światło) siadłam do komputera i trafiłam… Na nowennę Pompejańską 🙂 zaczęłam ją odmawiać – moje intencje nie były związane z własnym nawróceniem, a z bieżącymi życiowymi problemami. Dodam jeszcze, że pierwsze nowenny to była tortura. I tak mi minęło 8 siedem miesięcy. Pod koniec listopada zeszłego roku zdobyłam się na odwagę i pojechałam na mszę o uwolnienie w moim mieście, bo coś mi świtało, że o własnych siłach nie dam rady wrócić do Pana Jezusa, który coraz głośniej wzywał mnie do siebie. Tamtego dnia wszystko układało się tak, abym tylko na tą mszę nie pojechała – miałam problemy z kolanem (więc i z chodzeniem), w pracy szkoda mówić, więc zanim przyszła ta godzina byłam wykończona – na dodatek ogarnął mnie jakiś irracjonalny lęk przed samym wyjazdem, absurdalne myśli, obawy (szczytem wszystkiego było coś co streścić można jako „Nie jedź tam, bo napewno coś cię opęta na tej mszy”). Ale zebrałam się i pojechałam – po drodze przestały jeździć autobusy, i jeszcze otoczyło mnie jakieś nieciekawe towarzystwo. Ale udało się.

Sama msza i adoracja po niej były czymś niesamowitym – po raz pierwszy poczułam, jak moja zbolała, martwa dusza drgnęła, po raz pierwszy od pięciu lat…

Na początku stycznia udało mi się – po wielu problemach i z nieziemskim stresem – dojechać do mojego egzorcysty, gdzie nie bez przygód odbyłam spowiedź generalną i powoli zaczęłam wracać na drogę Chrześcijańską. Oczywiście nie bez przygód – z dużą ilością dręczenia, dziwnych sytuacji, tak w moim życiu jak i ze strony moich najbliższych.

Ale najważniejsze jest to, że po spowiedzi generalnej i modlitwie o uwolnienie zostałam uwolniona od przywiązania do kilku rodzajów okultyzmu, i narodziła się więź między mną o Matką Bożą, która wcześniej nie miała szans zaistnieć. I zostałam uzdrowiona z przywiązania do grzechów przeciwko czystości – to jest najprawdziwszy cud, zmagałam się z nimi od najmłodszych lat dzieciństwa, bezskutecznie aż do tamtej pory. Dopiero teraz naprawdę zaczęłam żyć duchowo, i sakramentalnie i chociaż w moim życiu dominuje cierpienie jestem na swój sposób prze szczęśliwa – ponieważ choć materialnie nie mam nic, mimo, że żyję w opuszczeniu, osamotnieniu mam mojego ukochanego Pana i Boga Jedynego – Jezusa. A mając Jego nie potrzebuję już absolutnie nic 🙂 I w końcu poznałam ludzi wierzących, zaczynam trafiać na osoby naprawdę wartościowe, tak jak ja radykalne w swoich poglądach religijnych.

Pointą całej tej historii jest to, że gdyby nie nowenna Pompejańska nigdy bym tego wszystkiego nie dożyła. Bo chociaż modliłam się o inne rzeczy niż własne nawrócenie, jak pisałam wyżej, Matka Boża, w swej przeogromnej dobroci cały czas usilnie pracowała nad przyprowadzeniem mnie do Jezusa, zajęło jej to osiem miesięcy z okładem.

Naprawdę… Nigdy nie należy mówić, że jakaś nowenna nie jest wysłuchana – Matka Boża wymadla nam tak wiele łask zastępczych, jeśli np czyjaś intencja nie jest zgodna z wolą Bożą. Swoich pozostałych poprostu nie jestem w stanie wymienić, bo jest ich niewyobrażalnie wiele. Ufajcie Maryi – Ona kocha was miłością samego Boga, bezinteresownie, każde Boże dziecko jest Jej nieskończenie drogie, nieważne jak bardzo oddaliło się od Jezusa. Wołajcie Jej pomocy zawsze i wszędzie, Ona nigdy nie pozostaje obojętna na nasz płacz, zawsze robi wszystko co w Jej mocy aby pomóc wyciągnąć nas ze spirali zła. I módlcie się – codzienny różaniec, chociaż jeden pełny, ale odmówiony pobożnie czyni prawdziwe cuda :))

Szczęść Boże wszystkim złamanym na duchu,

Karolina

Zobacz podobne wpisy:

Asia: Nawrócenie byłego chłopaka M: Nawrócenie chłopaka Grażyna: Ocalenie Agata: Nawrócenie chłopaka