Zbigniew: Świadectwo pomocy mojemu synowi

Po ukończeniu szkoły podstawowej z bardzo dobrym wynikiem mój syn poszedł do dobrego gimnazjum katolickiego. Zmiana małej wiejskiej szkoły na większą obcą w mieście podziałała na niego bardzo stresująco, tak, że nie chciał do niej chodzić. Codziennie rano prośbą i groźbą wraz z żoną usilnie przekonywaliśmy go żeby poszedł do szkoły. Z czasem wydało nam się, że nasze starania odniosły skutek i syn przekonał się do nowej szkoły i nowych kolegów. Naszą radość zburzył jednak po miesiącu telefon od wychowawcy klasy z zapytaniem dlaczego syn nie chodzi do szkoły. Okazało się, że regularnie wagarował i wychodząc rano z domu w ogóle do szkoły nie docierał. Nastąpiły łzy, kłamliwe tłumaczenia. Szukaliśmy pomocy u psychologa, wychowawcy klasy, pedagoga szkolnego. Rozmawialiśmy, tłumaczyliśmy, straszyliśmy, groziliśmy, modliliśmy się, wszystko bez efektu. Codziennie rano histeria, płacz, ból brzucha i kolejne dni absencji w szkole. Tak minęły dwa miesiące i nie widać było nadziei na poprawę. Wtedy przypomnieliśmy sobie o nowennie pompejańskiej, o której kiedyś czytaliśmy chyba w Gościu Niedzielnym. Wtedy nie zwróciliśmy na tę nowennę specjalnej uwagi, ot, kolejna forma modlitwy jakich wiele. Teraz jednak wydała nam się ostatnią i jedyną deską ratunku. W całkowitej po ludzku bezradności, załamaniu, z całą wiarą, nadzieją i miłością na jakie było nas z żoną stać oddaliśmy się Matce Bożej. Mijał 1, 2, 3 dzień nowenny, syn do szkoły nie chodził. Czwartego dnia jak co dzień budzimy go jednak i szykujemy do szkoły, a on wstaje, ubiera się je śniadanie i jakby nigdy nic jedzie do szkoły. Po lekcjach odbieramy go i okazuje się, że był na wszystkich lekcjach. Następnego dnia z rozbudzoną olbrzymią nadzieją, ale i obawą, że to zaraz znowu runie, wyprawiamy syna do szkoły i znów bez oporu, normalnie jakby nigdy nic zbiera się i jedzie. Od tamtej pory już chodzi do szkoły jak każde inne dziecko, dobrze się uczy i zdążyliśmy zapomnieć już o całej sprawie.

Wierzymy i wiemy na pewno, że tę wielką łaskę uczynił nam Bóg za przyczyną Maryji. Chwała niech będzie Bogu w Trójcy Jedynemu i cześć niepokalanemu sercu Maryji!

Zobacz podobne wpisy:

Dorota: Cuda na co dzień Dorota: Łaski od Pana Beata: Zaczynam odradzać się na nowo