Od pewnego czasu mój chłopak powtarzał, że sam nie wie co do mnie czuje. Widywaliśmy się, ale gdy powracał do domu nagle zmieniał się, pisał mniej i bardziej oschle. Czułam smutek i złość, gdy mnie tak ranił, czułam, jakby bawił się moimi uczuciami. Rozpoczęłam więc  Nowennę Pompejańską w intencji o rozwiązanie sprawy – czy mamy być razem czy nie.  Po paru dniach od rozpoczęcia chciał przyjechać do mnie. Ja otwarcie kazałam mu się zastanowić czy chce być ze mną, pomimo odległości jaka nas dzieli, czy chce starać się budować nasz związek. Dwa dni potem napisał, że to koniec.  Świat zawalił mi się pod nogami. Spasował nie walcząc. Płakałam po kilka razy dziennie, myślałam tylko o nim oraz czułam niesamowity ból w środku oraz pustkę.  A potem wydarzył się cud- z każdym dniem z nowenną ten ból w środku zanikał i płakałam mniej. Po tygodniu ból całkowicie zniknął. Chłopak – tym razem już były odzywał się też czasami. Pisał jak mu jest mnie brak, jak tęskni, ale niestety ilość obowiązków (0 wolnych dni do grudnia) nie pozwalała nam na spotkanie. Powoli dzięki nowennie zaczęłam mu wybaczać tą całą sytuację. Postawiłam się na jego miejscu i doszłam do wniosku, że tak łatwo nie jest, tym bardziej, że jest dobrym i wrażliwym człowiekiem.

Po przebaczeniu, zaczęliśmy znowu więcej pisać i żyć ze sobą w koleżeństwie aż do teraz. Nie wiem czy coś z tego jeszcze będzie. Za 6 dni kończę nowennę, ale zostawiam wszystko Matuchnie. Ona z pewnością wie jak poprowadzić całą sprawę. Nawet gdy zadecyduje, by ten chłopak jednak był z inną dziewczyną, a nie ze mną to poddam się Jej woli i nie będę zła.